| | | | | | |
| |
درآمد از در دل چون خرابی |
|
ز می بر آتش جانم زد آبی |
|
| |
شرابم داد و گفتا نوش و خاموش |
|
کزین خوشتر نخوردستی شرابی |
|
| |
چو جان نوشید جام جان فزایش |
|
میان جان برآمد آفتابی |
|
| |
اگرچه خامشی فرمود لیکن |
|
دلم با خامشی ناورد تابی |
|
| |
فغان دربست تا آن شمع جان‌ها |
|
برافکند از جمال خود نقابی |
|
| |
چو جانم روی یار خوش‌نمک دید |
|
ز دل خوش بر نمک می‌زد کبابی |
|
| |
همی ناگاه در جان من افتاد |
|
عجب شوری عجایب اضطرابی |
|
| |
جهان از خود همی پر دید و خود نه |
|
من این ناخوانده‌ام در هیچ بابی |
|
| |
درین منزل فروماندیم جمله |
|
که دارد مشکل ما را جوابی |
|
| |
برو عطار و دم درکش کزین سوز |
|
چو آتش در دلم افتاد تابی |
|
