| | | | | | |
|
درآمد دوش ترکم مست و هشیار |
|
ز سر تا پای او اقرار و انکار |
|
|
ز هشیاری نه دیوانه نه عاقل |
|
ز سرمستی نه در خواب و نه بیدار |
|
|
به یک دم از هزاران سوی میگشت |
|
فلک از گشت او میگشت دوار |
|
|
به هر سوئی که میگشت او همی ریخت |
|
ز هر جزویش صورتهای بسیار |
|
|
چو باران از سر هر موی زلفش |
|
ز بهر عاشقان میریخت پندار |
|
|
زمانی کفر میافشاند بر دین |
|
زمانی تخت میانداخت بردار |
|
|
زمانی شهد میپوشید در زهر |
|
زمانی گل نهان میکرد در خار |
|
|
زمانی صاف میآمیخت با درد |
|
زمانی نور میانگیخت از نار |
|
|
چو بوقلمون به هر دم رنگ دیگر |
|
ولیکن آن همه رنگش به یکبار |
|
|
همه اضدادش اندر یک مکان جمع |
|
همه الوانش اندر یک زمان یار |
|
|
زمانش دایما عین مکانش |
|
ولی نه این و نه آنش پدیدار |
|
|
دو ضدش در زمانی و مکانی |
|
به هم بودند و از هم دور هموار |
|
|
تو مینوش این که از طامات حرفی است |
|
وگر این مینیوشی عقل بگذار |
|
|
که گر با عقل گرد این بگردی |
|
به بتخانه میان بندی به زنار |
|
|
چو دیدم روی او گفتم چه چیزی |
|
که من هرگز ندیدم چون تو دلدار |
|
|
جوابم داد کز دریای قدرت |
|
منم مرغی، دو عالم زیر منقار |
|
|
علیالجمله در او گم گشت جانم |
|
دگر کفر است چون گویم زهی کار |
|
|
اگر گویم به صد عمر آنچه دیدم |
|
سر مویی نیاید زان به گفتار |
|
|
چه بودی گر زبان من نبودی |
|
که گنگان راست نیکو شرح اسرار |
|
|
زبان موسی از آتش از آن سوخت |
|
که تا پاس زبان دارد به هنجار |
|
|
چو چیزی در عبارت مینیاید |
|
فضولی باشد آن گفتن به اشعار |
|
|
که گر صد بار در روزی بمیری |
|
ندانی سر این معنی چو عطار |
|