| | | | | | |
|
درکش سر زلف دلستانش |
|
بشکن در درج درفشانش |
|
|
جان را به لب آر و بوسهای خواه |
|
تا جانت فرو شود به جانش |
|
|
جانت چو به جان او فروشد |
|
بنشین به نظاره جاودانش |
|
|
از دیدهی او بدو نظر کن |
|
گر خواهی دید بس عیانش |
|
|
زیرا که به چشم او توان دید |
|
در آینهی همه جهانش |
|
|
زلفش که فتاده بر زمین است |
|
سرگشته نگر چو آسمانش |
|
|
آویخته صد هزار دل هست |
|
از یک یک موی هر زمانش |
|
|
گر میل تو را به سوی کفر است |
|
ره جوی به زلف دلستانش |
|
|
ور رغبت توست سوی ایمان |
|
بنگر رخ همچو گلستانش |
|
|
ور کار ز کفر و دین برون است |
|
گم گرد نه این طلب نه آنش |
|
|
هرگه که فرید این چنین شد |
|
هم نام مجوی و هم نشانش |
|