| | | | | | |
|
درین نشیمن خاکی بدین صفت که منم |
|
میان نفس و هوا دست و پای چند زنم |
|
|
هزار بار برآمد مرا که یکباری |
|
ز دست چرخ فلک جامه پاره پاره کنم |
|
|
گره چگونه گشایم ز سر خود که ز چرخ |
|
هزار گونه گره در فتاده در سخنم |
|
|
ز هر کسی چه شکایت کنم چو میدانم |
|
که جرم من ز من است و بلای خویش منم |
|
|
به هیچ روی مرا نیست رستگاری روی |
|
که هست دشمن من در میان پیرهنم |
|
|
حساب بر نتوانم گرفت بر خود از آنک |
|
به هر حساب که هستم اسیر خویشتنم |
|
|
هزار بار به یک روز عقل را ز صراط |
|
به قعر دوزخ نفس و هوا فرو فکنم |
|
|
اگر موافق طبعم ندیم ابلیسم |
|
وگر متابع نفسم حریف اهرمنم |
|
|
به گرد بلبل روحم قرار چون گیرد |
|
میان خار چو گلزار جان بود وطنم |
|
|
سزد که پیرهن کاغذین کند عطار |
|
که شد ز نفس بدآموز پیرهن کفنم |
|