| | | | | | |
|
دستم نرسد به زلف چون شستش |
|
در پای از آن فتادم از دستش |
|
|
گر مرغ هوای او شوم شاید |
|
صد دام معنبر است در شستش |
|
|
از لب ندهد میی و میداند |
|
مخموری من ز نرگس مستش |
|
|
بیچاره دلم که چشم مست او |
|
صد توبه به یک کرشمه بشکستش |
|
|
بشکفت گل رخش به زیبایی |
|
غنچه ز میان جان کمر بستش |
|
|
از بس که بریخت مشک از زلفش |
|
چون خاک به زیر پای شد پستش |
|
|
چون بود بتی چنان که در عالم |
|
بپرستندش که جای آن هستش |
|
|
یک یک سر موی من همی گوید |
|
رویش بنگر که گفت مپرستش |
|
|
نی نی که نقاب بر نمیدارد |
|
تا سجده نمیکنند پیوستش |
|
|
عطار دلی که داشت در عشقش |
|
برخاست اومید و نیست بنشستش |
|