| | | | | | |
|
دلا در سر عشق از سر میندیش |
|
بده جان و ز جان دیگر میندیش |
|
|
چو سر در کار و جان در یار بازی |
|
خوشی خویش ازین خوشتر میندیش |
|
|
رسن از زلف جانان ساز جان را |
|
وزین فیروزهگون چنبر میندیش |
|
|
چو پروانه گرت پر سوزد آن شمع |
|
به پهلو میرو و از پر میندیش |
|
|
چو عشاق را نه کفر است و نه ایمان |
|
ز کار ممن و کافر میندیش |
|
|
مقامرخانهی رندان طلب کن |
|
سر اندر باز و از افسر میندیش |
|
|
چو سر در باختی بشناختی سر |
|
چو سر بشناختی از سر میندیش |
|
|
همه بتها چو ابراهیم بشکن |
|
هم از آذر هم از آزر میندیش |
|
|
چو آن حلاج برکش پنبه از گوش |
|
هم از دار و هم از منبر میندیش |
|
|
اگر عشقت بسوزد بر سر دار |
|
دهد بر باد خاکستر میندیش |
|
|
چو انگشت سیهرو گشت اخگر |
|
تو آن انگشت جز اخگر میندیش |
|
|
چو می با ساغر صافی یکی گشت |
|
دویی گم شد می و ساغر میندیش |
|
|
چو مس در زر گدازد مرد صراف |
|
مس آنجا زر بود جز زر میندیش |
|
|
مشو اینجا حلولی لیکن این رمز |
|
جز استغراق در دلبر میندیش |
|
|
اگر خواهی که گوهر بیابی |
|
درین دریا به جز گوهر میندیش |
|
|
بسی کشتی جان بر خشک راندی |
|
تو کشتی ران ز خشک و تر میندیش |
|
|
چنان فربه نهای تو هم درین کار |
|
اگر صیدی فتد لاغر میندیش |
|
|
چو تو دایم به پهنا میشوی باز |
|
ازین وادی پهناور میندیش |
|
|
درین دریای پر گرداب حسرت |
|
کس از عطار حیرانتر میندیش |
|