| | | | | | |
|
دلا چون کس نخواهد ماند دایم هم نمانی تو |
|
قدم در نه اگر هستی طلبکار معانی تو |
|
|
گرفتم صد هزاران علم در مویی بدانستی |
|
چو مرگت سایه اندازد سر مویی چه دانی تو |
|
|
چو کامت بر نمیآید به ناکامی فرو ده تن |
|
که در زندان ناکامی نیابی کامرانی تو |
|
|
به چیزی زندگی باید که نبود زین جهان لابد |
|
که تا چون زین جهان رفتی بدان زنده بمانی تو |
|
|
وگر زنده به دنیا باشی ای غافل در آن عالم |
|
بمانی مرده و هرگز نیابی زندگانی تو |
|
|
اگر تو پر و بال دنیی و عقبی بیندازی |
|
خطابت آید از پیشان که هرچ آن جستی آنی تو |
|
|
بلی هر دم پیامت آید از حضرت که ای محرم |
|
چو حیلایموتی تو چرا بر خود نخوانی تو |
|
|
چو گشتی زین خطاب آگاه جانت را یقین گردد |
|
که سلطان جهانافروز دارالملک جانی تو |
|
|
زهی عطار کز بحر معانی چون مدد داری |
|
توانی کرد هر ساعت بسی گوهرفشانی تو |
|