| | | | | | |
|
دل ز جان برگیر تا راهت دهند |
|
ملک دو عالم به یک آهت دهند |
|
|
چون تو برگیری دل از جان مردوار |
|
آنچه میجویی هم آنگاهت دهند |
|
|
گر بسوزی تا سحر هر شب چو شمع |
|
تحفه از نقد سحرگاهت دهند |
|
|
گر گدای آستان او شوی |
|
هر زمانی ملک صد شاهت دهند |
|
|
گر بود آگاه جانت را جز او |
|
گوش مال جان به ناگاهت دهند |
|
|
لذت دنیی اگر زهرت شود |
|
شربت خاصان درگاهت دهند |
|
|
تا نگردی بی نشان از هر دو کون |
|
کی نشان آن حرم گاهت دهند |
|
|
چون به تاریکی در است آب حیات |
|
گنج وحدت در بن چاهت دهند |
|
|
چون سپیدی تفرقه است اندر رهش |
|
در سیاهی راه کوتاهت دهند |
|
|
بیسواد فقر تاریک است راه |
|
گر هزاران روی چون ماهت دهند |
|
|
چون درون دل شد از فقرت سیاه |
|
ره برون زین سبز خرگاهت دهند |
|
|
در سواد اعظم فقر است آنک |
|
نقطهی کلی به اکراهت دهند |
|
|
ای فرید اینجا چو کوهی صبر کن |
|
تا ازین خرمن یکی کاهت دهند |
|