| | | | | | |
| |
دوش سرمست به وقت سحری |
|
می‌شدم تا به بر سیم‌بری |
|
| |
تیز کرده سر دندان که مگر |
|
بربایم ز لب او شکری |
|
| |
چون ربودم شکری از لب او |
|
بنشستم به امید دگری |
|
| |
جگرم سوخت که از لعل لبش |
|
شکری می نرسد بی جگری |
|
| |
گاهگاهی شکری می‌دهدم |
|
بر سر پای روان در گذری |
|
| |
زین چنین بوسه چه در کیسه کنم |
|
وای از غصه‌ی بیدادگری |
|
| |
زان همه تنگ شکر کو راهست |
|
از قضا قسم من آمد قدری |
|
| |
تا خبر یافته‌ام از شکرش |
|
نیست از هستی خویشم خبری |
|
| |
کارم از دست شد و کار مرا |
|
نیست چون دایره پایی و سری |
|
| |
وقت نامد که شوم جمله‌ی عمر |
|
همچو نی با شکری در کمری |
|
| |
ماه‌رویا دل عطار بسوخت |
|
مکن و در دل او کن نظری |
|
