| | | | | | |
| |
دی ز دیر آمد برون سنگین دلی |
|
با لبی پرخنده بس مستعجلی |
|
| |
عالمی نظارگی حیران او |
|
دست بر دل مانده پای اندر گلی |
|
| |
علم در وصف لبش لایعملی |
|
عقل در شرح رخش لایعقلی |
|
| |
زلف همچون شست او می‌کرد صید |
|
هر کجا در شهر جانی و دلی |
|
| |
عاشقان را از خیال زلف او |
|
تازه می‌شد هر زمانی مشکلی |
|
| |
تا نگردی هندوی زلفش به جان |
|
نه مبارک باشی و نه مقبلی |
|
| |
جمله پشت دست می‌خایند از او |
|
هست هرجا عالمی و عاقلی |
|
| |
منزل عشقش دل پاک است و بس |
|
نیست عشقش در خور هر منزلی |
|
| |
تا تو بی حاصل نگردی از دو کون |
|
هرگز از عشقش نیابی حاصلی |
|
| |
شد دل عطار غرق بحر عشق |
|
کی تواند غرقه دیدن ساحلی |
|
