| | | | | | |
|
رخت را ماه نایب مینماید |
|
خطت را مشک کاتب مینماید |
|
|
رخت سلطان حسن یک سوار است |
|
که دو ابروش حاجب مینماید |
|
|
رخت را صبح صادق کس ندیده است |
|
اگرچه صد عجایب مینماید |
|
|
چو در عشق صادق نیست یک تن |
|
همیشه صبح کاذب مینماید |
|
|
ندانم تا چو رویت آفتابی |
|
مشارق یا مغارب مینماید |
|
|
چو زلفت نیز زناری به صد سال |
|
نه رهبان و نه راهب مینماید |
|
|
چه شیوه دارد آخر غمزهی تو |
|
که خونریزیش واجب مینماید |
|
|
ز دیوان جهان هر روز صد خونش |
|
چنین دانم که راتب مینماید |
|
|
عجب برجی است درج دلستانت |
|
که دو رسته کواکب مینماید |
|
|
ز عشقت چون کنم توبه که از عشق |
|
نخستین مست تایب مینماید |
|
|
بسی با عشق تو عقلم چخیده است |
|
ولی عشق تو غالب مینماید |
|
|
دلم بردی و گفتی دل نگهدار |
|
که دل در عشق راغب مینماید |
|
|
چگونه دل نگه دارم ز عشقت |
|
که گر دل هست غایب مینماید |
|
|
غم عشقت به جان بخرید عطار |
|
که چون شادی مناسب مینماید |
|