| | | | | | |
|
ره عشاق بی ما و من آمد |
|
ورای عالم جان و تن آمد |
|
|
درین ره چون روی کژ چون روی راست |
|
که اینجا غیر ره بین رهزن آمد |
|
|
رهی پیش من آمد بی نهایت |
|
که بیش از وسع هر مرد و زن آمد |
|
|
هزارن قرن گامی میتوان رفت |
|
چه راه راست این که در پیش من آمد |
|
|
شود اینجا کم از طفل دو روزه |
|
اگر صد رستم در جوشن آمد |
|
|
درین ره عرش هر روزی به صد بار |
|
ز هیبت با سر یک سوزن آمد |
|
|
درین ره هست مرغان کاسمانشان |
|
درون حوصله یک ارزن آمد |
|
|
رهی است آیینه وارآن کس که در رفت |
|
هم او در دیدهی خود روشن آمد |
|
|
کسی کو اندرین ره دانهای یافت |
|
سپهری خوشهچین خرمن آمد |
|
|
نهان باید که داری سر این راه |
|
که خصمت با تو در پیراهن آمد |
|
|
کسی را گر شود گویی بیانش |
|
ازین سر باخبر تر دامن آمد |
|
|
کسی مرد است کین سر چون بدانست |
|
نه مستی کرد ونه آبستن آمد |
|
|
علاج تو درین ره تا تویی تو |
|
چو شمعت سوختن یا مردن آمد |
|
|
بمیر از خویش تا زنده بمانی |
|
که بی شک گرد ران با گردن آمد |
|
|
دل عطار سر دوستی یافت |
|
ولی وقتی که خود را دشمن آمد |
|