| | | | | | |
|
روز و شب چون غافلی از روز و شب |
|
کی کنی از سر روز و شب طرب |
|
|
روی او چون پرتو افکند اینت روز |
|
زلف او چون سایه انداخت اینت شب |
|
|
گه کند این پرتو آن سایه نهان |
|
گه کند این سایه آن پرتو طلب |
|
|
صد هزاران محو در اثبات هست |
|
صد هزار اثبات در محو ای عجب |
|
|
چون تو در اثبات اول ماندهای |
|
ماندهای از ننگ خود سردرکنب |
|
|
تا نمیری و نگردی زنده باز |
|
صد هزاران بار هستی بی ادب |
|
|
هر که او جایی فرود آمد همی |
|
هست او را مرددونهمت لقب |
|
|
چون ز پرده اوفتادی میشتاب |
|
تا ابد هرگز مزن دم بیطلب |
|
|
طالب آن باشد که جانش هر نفس |
|
تشنهتر باشد ولیکن بی سبب |
|
|
نه سبب نه علتش باشد پدید |
|
نه بود از خود نه از غیرش نسب |
|
|
چون نباشد او صفت چون باشدش |
|
خود همه اوست اینت کاری بوالعجب |
|
|
گر تو را باید که این سر پی بری |
|
خویش را از سلب او سازی سلب |
|
|
بر کنار گنج ماندی خاک بیز |
|
در میان بحر ماندی خشک لب |
|
|
چون رطب آمد غرض از استخوان |
|
استخوان تا چند خایی بی رطب |
|
|
هین شراب صرف درکش مردوار |
|
پس دو عالم پر کن از شور و شعب |
|
|
مست جاویدان شو و فانی بباش |
|
تا شوی جاوید آزاد از تعب |
|
|
چون تو آزاد آیی از ننگ وجود |
|
راستت آن وقت گیرد حکم چپ |
|
|
از دم آن کس که این می نوش کرد |
|
دوزخ سوزنده را بگرفت تب |
|
|
همچو عطار این شراب صاف عشق |
|
نوش کن از دست ساقی عرب |
|