| | | | | | |
| |
زلف شبرنگش شبیخون می‌کند |
|
وز سر هر موی صد خون می‌کند |
|
| |
نیست در کافرستان مویی روا |
|
آنچه او زان موی شبگون می‌کند |
|
| |
زلف او کافتاده بینم بر زمین |
|
صید در صحرای گردون می‌کند |
|
| |
زلف او چون از درازی بر زمین است |
|
تاختن بر آسمان چون می‌کند |
|
| |
زلف او لیلی است و خلقی از نهار |
|
از سر زنجیر مجنون می‌کند |
|
| |
آنچه رستم را سزد بر پشت رخش |
|
زلف او بر روی گلگون می‌کند |
|
| |
این چه باشد کرد و خواهد کرد نیز |
|
تا نپنداری که اکنون می‌کند |
|
| |
روی او کافاق یکسر عکس اوست |
|
هر زمانی رونق افزون می‌کند |
|
| |
گر کند یک جلوه خورشید رخش |
|
عرش را با خاک هامون می‌کند |
|
| |
ذره‌ای عکس رخش دعوی حسن |
|
از سر خورشید بیرون می‌کند |
|
| |
از سر یک مژه چشم ساحرش |
|
چرخ را در سینه افسون می‌کند |
|
| |
یارب ابروی کژش بر جان من |
|
راست اندازی چه موزون می‌کند |
|
| |
عقل کل در حسن او مدهوش شد |
|
کز لبش در باده افیون می‌کند |
|
| |
گر سخن گوید چو موسی هر که هست |
|
دایمش از شوق هارون می‌کند |
|
| |
ور بخندد جمله‌ی ذرات را |
|
با زلال خضر معجون می‌کند |
|
| |
گر بگویم قطره‌های اشک من |
|
خنده‌ی او در مکنون می‌کند |
|
| |
هر زمان زیباتر است او تا فرید |
|
وصف او هر دم دگرگون می‌کند |
|
