| | | | | | |
|
سحرگاهی شدم سوی خرابات |
|
که رندان را کنم دعوت به طامات |
|
|
عصا اندر کف و سجاده بر دوش |
|
که هستم زاهدی صاحب کرامات |
|
|
خراباتی مرا گفتا که ای شیخ |
|
بگو تا خود چه کار است از مهمات |
|
|
بدو گفتم که کارم توبهی توست |
|
اگر توبه کنی یابی مراعات |
|
|
مرا گفتا برو ای زاهد خشک |
|
که تر گردی ز دردی خرابات |
|
|
اگر یک قطره دردی بر تو ریزم |
|
ز مسجد بازمانی وز مناجات |
|
|
برو مفروش زهد و خودنمایی |
|
که نه زهدت خرند اینجا نه طامات |
|
|
کسی را اوفتد بر روی، این رنگ |
|
که در کعبه کند بت را مراعات |
|
|
بگفت این و یکی دردی به من داد |
|
خرف شد عقلم و رست از خرافات |
|
|
چو من فانی شدم از جان کهنه |
|
مرا افتاد با جانان ملاقات |
|
|
چو از فرعون هستی باز رستم |
|
چو موسی میشدم هر دم به میقات |
|
|
چو خود را یافتم بالای کونین |
|
چو دیدم خویشتن را آن مقامات |
|
|
برآمد آفتابی از وجودم |
|
درون من برون شد از سماوات |
|
|
بدو گفتم که ای دانندهی راز |
|
بگو تا کی رسم در قرب آن ذات |
|
|
مرا گفتا که ای مغرور غافل |
|
رسد هرگز کسی هیهات هیهات |
|
|
بسی بازی ببینی از پس و پیش |
|
ولی آخر فرومانی به شهمات |
|
|
همه ذرات عالم مست عشقند |
|
فرومانده میان نفی و اثبات |
|
|
در آن موضع که تابد نور خورشید |
|
نه موجود و نه معدوم است ذرات |
|
|
چه میگویی تو ای عطار آخر |
|
که داند این رموز و این اشارات |
|