| | | | | | |
|
عاشق تو جان مختصر که پسندد |
|
فتنه تو عقل بی خبر که پسندد |
|
|
روی تو کز ترک آفتاب دریغ است |
|
در نظر هندوی بصر که پسندد |
|
|
روی تو را تاب قوت نظری نیست |
|
در رخ تو تیزتر نظر که پسندد |
|
|
چون بنگنجد شکر برون ز دهانت |
|
از لب تو خواستن شکر که پسندد |
|
|
چون نتوان بی کمر میان تو دیدن |
|
موی میان تو را کمر که پسندد |
|
|
چون به کمان برنهی خدنگ جگردوز |
|
پیش تو جز جان خود سپر که پسندد |
|
|
چون به جفا تیغت از نیام برآری |
|
در همه عالم حدیث سر که پسندد |
|
|
چون غم عشقت به جان خرند و به ارزد |
|
در غم تو حیله و حذر که پسندد |
|
|
تا غم عشق تو هست در همه عالم |
|
هیچ دلی را غمی دگر که پسندد |
|
|
وصل تو جستم به نیم جان محقر |
|
وصل تو آخر بدین قدر که پسندد |
|
|
هر سحر از عشق تو بسا که بسوزم |
|
سوز چو من شمع هر سحر که پسندد |
|
|
چون تو جگر گوشهی دل منی آخر |
|
قوت من از گوشهی جگر که پسندد |
|
|
شد دل عطار پاره پاره ز شوقت |
|
کار دل او ازین بتر که پسندد |
|