عطار (غزلیات)/عزیزا هر دو عالم سایه‌ی توست
| عزیزا هر دو عالم سایه‌ی توست | بهشت و دوزخ از پیرایه‌ی توست | |||||
| تویی از روی ذات آئینه‌ی شاه | شه از روی صفاتی آیه‌ی توست | |||||
| که داند تا تو اندر پرده‌ی غیب | چه چیزی و چه اصلی مایه‌ی توست | |||||
| تو طفلی وانکه در گهواره‌ی تو | تو را کج می‌کند هم دایه‌ی توست | |||||
| اگر بالغ شوی ظاهر ببینی | که صد عالم فزون‌تر پایه‌ی توست | |||||
| تو اندر پرده‌ی غیبی و آن چیز | که می‌بینی تو آن خود سایه‌ی توست | |||||
| برآی از پرده و بیع و شرا کن | که هر دو کون یک سرمایه‌ی توست | |||||
| تو از عطار بشنو کانچه اصل است | برون نی از تو و همسایه‌ی توست | |||||