| | | | | | |
|
عشق آن باشد که غایت نبودش |
|
هم نهایت هم بدایت نبودش |
|
|
تا به کی گویم که آنجا کی رسم |
|
کی بود کی چون نهایت نبودش |
|
|
گر هزاران سال بر سر میروی |
|
همچنان میرو که غایت نبودش |
|
|
گر فرو استد کسی مرتد شود |
|
بعد از آن هرگز هدایت نبودش |
|
|
گر فرود آید به یک دل ذرهای |
|
تا به صد عالم سرایت نبودش |
|
|
صد هزاران خون بریزد همچو باد |
|
زانکه چون آتش حمایت نبودش |
|
|
نیستی خواهد که از هر نیک و بد |
|
از کسی شکر و شکایت نبودش |
|
|
تو مباش اصلا که اندر حق تو |
|
تا تو میباشی عنایت نبودش |
|
|
هر که بی پیری ازینجا دم زند |
|
کار بیرون از حکایت نبودش |
|
|
بر پی پیری برو تا پی بری |
|
کانکه تنها شد کفایت نبودش |
|
|
وانکه پیری میکشد بی دیدهای |
|
زین بتر هرگز جنایت نبودش |
|
|
چون نبیند پیر ره را گام گام |
|
کور باشد این ولایت نبودش |
|
|
سلطنت کی یابد ای عطار پیر |
|
تا رعیت را رعایت نبودش |
|