| | | | | | |
|
عشق بالای کفر و دین دیدم |
|
بی نشان از شک و یقین دیدم |
|
|
کفر و دین و شک و یقین گر هست |
|
همه با عقل همنشین دیدم |
|
|
چون گذشتم ز عقل صد عالم |
|
چون بگویم که کفر و دین دیدم |
|
|
هرچه هستند سد راه خودند |
|
سد اسکندری من این دیدم |
|
|
فانی محض گرد تا برهی |
|
راه نزدیکتر همین دیدم |
|
|
چون من اندر صفات افتادم |
|
چشم صورت صفات بین دیدم |
|
|
هر صفت را که محو میکردم |
|
صفتی نیز در کمین دیدم |
|
|
جان خود را چو از صفات گذشت |
|
غرق دریای آتشین دیدم |
|
|
خرمن من چو سوخت زان دریا |
|
ماه و خورشید خوشهچین دیدم |
|
|
گفتی آن بحر بی نهایت را |
|
جنت عدن و حور عین دیدم |
|
|
چون گذر کردم از چنان بحری |
|
رخش خورشید زیر زین دیدم |
|
|
حلقهای یافتم دو عالم را |
|
دل در آن حلقه چون نگین دیدم |
|
|
آخر الامر زیر پردهی غیب |
|
روی آن ماه نازنین دیدم |
|
|
آسمان را که حلقهی در اوست |
|
پیش او روی بر زمین دیدم |
|
|
بر رخ او که عکس اوست دو کون |
|
برقع از زلف عنبرین دیدم |
|
|
نقش های دو کون را زان زلف |
|
گره و تاب و بند و چین دیدم |
|
|
هستی خویش پیش آن خورشید |
|
سایهی یار راستین دیدم |
|
|
دامنش چون به دست بگرفتم |
|
دست او اندر آستین دیدم |
|
|
هر که او سر این حدیث شناخت |
|
نقطهی دولتش قرین دیدم |
|
|
جان عطار را نخستین گام |
|
برتر از چرخ هفتمین دیدم |
|