| | | | | | |
|
غیرت آمد بر دلم زد دور باش |
|
یعنی ای نااهل ازین در دور باش |
|
|
تو گدایی دور شو از پادشاه |
|
ورنه بر جان تو آید دور باش |
|
|
گر وصال شاه میداری طمع |
|
از وجود خویشتن مهجور باش |
|
|
ترک جانت گوی آخر این که گفت |
|
کز ضلالت نفس را مزدور باش |
|
|
تو درافکن خویش و قسم تو ز دوست |
|
خواه ماتم باش و خواهی سور باش |
|
|
چون بسوزی همچو پروانه ز شمع |
|
دایما نظارگی نور باش |
|
|
گر می وصلش به دریا درکشی |
|
مست لایعقل مشو مخمور باش |
|
|
نه چو بی مغزان به یک می مست شو |
|
نه به یک دردی همه معذور باش |
|
|
ور به دریاها درآشامی شراب |
|
تا ابد از تشنگی رنجور باش |
|
|
همچو آن حلاج بدمستی مکن |
|
یا حسینی باش یا منصور باش |
|
|
چون نفخت فیه من روحی توراست |
|
روح پاکی فوق نفخ صور باش |
|
|
کنج وحدت گیر چون عطار پیش |
|
پس به کنجی درشو و مستور باش |
|