| | | | | | |
|
قبلهی ذرات عالم روی توست |
|
کعبهی اولاد آدم کوی توست |
|
|
میل خلق هر دو عالم تا ابد |
|
گر شناسند و اگر نی سوی توست |
|
|
چون به جز تو دوست نتوان داشتن |
|
دوستی دیگران بر بوی توست |
|
|
هر پریشانی که در هر دو جهان |
|
هست و خواهد بود از یک موی توست |
|
|
هر کجا در هر دو عالم فتنهای است |
|
ترکتاز طرهی هندوی توست |
|
|
پهلوانان درت بس بیدلند |
|
دل ندارد هر که در پهلوی توست |
|
|
نیست پنهان آنکه از من دل ربود |
|
هست همچون آفتاب آن روی توست |
|
|
عقل چون طفل ره عشق تو بود |
|
شیرخوار از لعل پر للی توست |
|
|
تیربارانی که چشمت میکند |
|
بر دلم پیوسته از ابروی توست |
|
|
گفتم ابرویت اگر طاقم فکند |
|
این گناه نرگس جادوی توست |
|
|
گفتم ای عاقل برو چون تیر راست |
|
کین کمان هرگز نه بر بازوی توست |
|
|
این همه عطار دور از روی تو |
|
درد از آن دارد که بی داروی توست |
|