| | | | | | |
| |
لعل گلرنگت شکربار آمدست |
|
قسم من زان گل همه خار آمدست |
|
| |
گو لبت بر من جهان بفروش ازانک |
|
صد جهان جانش خریدار آمدست |
|
| |
پاره دل زانم که در دل دوختن |
|
نرگس تو پاره‌یی کار آمدست |
|
| |
دل نمی‌بینم مگر چون هر دلی |
|
در خم زلفت گرفتار آمدست |
|
| |
پسته‌ی شورت نمک دارد بسی |
|
زین سبب گویی جگر خوار آمدست |
|
| |
نی خطا گفتم ز شیرینی که هست |
|
پسته‌ی شورت شکربار آمدست |
|
| |
چشمه‌ی نور است روی او ولیک |
|
آن دو لب یک دانه نار آمدست |
|
| |
زان شکر لب شور در عالم فتاد |
|
کان شکر لب تلخ گفتار آمدست |
|
| |
چشمه نوشش که چشم سوز نیست |
|
درج لعل در شهوار آمدست |
|
| |
عاشقا روی چو ماه او نگر |
|
کافتابش عاشق زار آمدست |
|
| |
دست بر سر پیش رویش آفتاب |
|
پای کوبان ذره کردار آمدست |
|
| |
بر همه عالم ستم کردست او |
|
با چنان رویی به بازار آمدست |
|
| |
آری آری روشن است این همچو روز |
|
کان سیه گر چون ستمکار آمدست |
|
| |
خون جان ماست آن خون نی شفق |
|
گر سوی مغرب پدیدار آمدست |
|
| |
آنچه در صد سال قسم خلق نیست |
|
بی رخ او قسم عطار آمدست |
|
