| | | | | | |
|
ماییم ز عالم معالی |
|
رندی دو سه اندرین حوالی |
|
|
در عشق دلی و نیم جانی |
|
بر داده به باد لاابالی |
|
|
بگذشته ز هستی و گرفته |
|
چون صوفی ابنوقت حالی |
|
|
در صفهی عاشقان حضرت |
|
از برهنگی فکنده قالی |
|
|
پس یافته برترین مقامی |
|
احسنت زهی مقام عالی |
|
|
ما را چه مرقع و چه اطلس |
|
چه نیک کنی چه بد سگالی |
|
|
ای زاهد کهنه درد نقد است |
|
برخیز که گوشهای است خالی |
|
|
تا نالهی عاشقان نیوشی |
|
بر خلق ز زهد چند نالی |
|
|
آن می که تو میخوری حرام است |
|
ما می نخوریم جز حلالی |
|
|
ما بر سر آتشیم پیوست |
|
مستغرق بحر لایزالی |
|
|
ما بی خوابیم و چون بود خواب |
|
در حضرت قرب ذوالجلالی |
|
|
چون خواب کند کسی که او را |
|
از ریگ روان بود نهالی |
|
|
عطار برو که دست بردی |
|
از جملهی عالم معالی |
|