| | | | | | |
|
من این دانم که مویی می ندانم |
|
بجز مرگ آرزویی می ندانم |
|
|
مرا مبشول مویی زانکه در عشق |
|
چنان غرقم که مویی می ندانم |
|
|
چنین رنگی که بر من سایه افکند |
|
ز دو کونش رکویی می ندانم |
|
|
چنانم در خم چوگان فگنده |
|
که پا و سر چو گویی می ندانم |
|
|
بسی بر بوی سر عشق رفتم |
|
نبردم بوی و بویی می ندانم |
|
|
بسی هر کار را روی است از ما |
|
به از تسلیم رویی می ندانم |
|
|
به از تسلیم و صبر و درد و خلوت |
|
درین ره چارسویی می ندانم |
|
|
شدم در کوی اهل دل چو خاکی |
|
که به زین کوی کویی می ندانم |
|
|
دلم را راه جوی عشق کردم |
|
که به زو راه جویی می ندانم |
|
|
درون دل بسی خود را بجستم |
|
که به زین جست و جویی می ندانم |
|
|
به خون دل بشستم دست از جان |
|
که به زین شست و شویی می ندانم |
|
|
بسی این راز نادانسته گفتم |
|
که به زین گفت و گویی می ندانم |
|
|
چو کردم جوی چشمان همچو عطار |
|
که به زین آب جویی می ندانم |
|