| | | | | | |
|
میی درده که در ده نیست هشیار |
|
چه خفتی عمر شد برخیز و هشدار |
|
|
ز نام و ننگ بگریز و چو مردان |
|
ز دردی کوزهای بستان ز خمار |
|
|
چو مست عشق گشتی کوزه در دست |
|
قلندروار بیرون شو به بازار |
|
|
لباس خواجگی از بر بیفکن |
|
به میخانه فرو انداز دستار |
|
|
برآور نعرهای مستانه از جان |
|
تهی کن سر ز باد عجب و پندار |
|
|
ز روی خویشتن بت بر زمین زن |
|
ز زیر خرقه بیرون آر زنار |
|
|
چو خلقانت بدانند و برانند |
|
تو فارغ گردی از خلقان به یکبار |
|
|
چنان فارغ شوی از خلق عالم |
|
که یکسانت بود اقرار و انکار |
|
|
نماند در همه عالم به یک جو |
|
نه کس را نه تو را نزد تو مقدار |
|
|
چو ببریدی ز خویش و خلق کلی |
|
همی بر جانت افتد پرتو یار |
|
|
تو هر دم در خروش آیی که احسنت |
|
زهی یار و زهی کار و زهی بار |
|
|
چو در وادی عشقت راه دادند |
|
در آن وادی به سر میرو قلموار |
|
|
زمانی نعرهزن از وصل جانان |
|
زمانی رقص کن از فهم اسرار |
|
|
اگر تو راه جویی نیک بندیش |
|
که راه عشق ظاهر کرد عطار |
|