| | | | | | |
| |
نه به کویم گذرت می‌افتد |
|
نه برویم نظرت می‌افتد |
|
| |
آفتابی که جهان روشن ازوست |
|
ذره‌ی خاک درت می‌افتد |
|
| |
در طلسمات عجب موی شکاف |
|
زلف زیر و زبرت می‌افتد |
|
| |
در جگردوزی و جان سوزی سخت |
|
چشم پر شور و شرت می‌افتد |
|
| |
در غمت بسته کمر بر هیچی |
|
دل من چون کمرت می‌افتد |
|
| |
آب گرمم به دهن می‌آید |
|
چشم چون بر شکرت می‌افتد |
|
| |
شکری از تو طمع می‌دارم |
|
به بیندیش اگرت می‌افتد |
|
| |
شکرت بی‌خطری نی و دلم |
|
به خطا در خطرت می‌افتد |
|
| |
بیشتر میل تو جانا به جفاست |
|
یا جفا بیشترت می‌افتد |
|
| |
گر جفایی کنی و گر نکنی |
|
نه به قصد است درت می‌افتد |
|
| |
دل عطار ازین بیش مسوز |
|
که ازین بد بترت می‌افتد |
|
