| | | | | | |
|
نور ایمان از بیاض روی اوست |
|
ظلمت کفر از سر یک موی اوست |
|
|
ذره ذره در دو عالم هر چه هست |
|
پردهای در آفتاب روی اوست |
|
|
هر که را در هر دو عالم قبلهای است |
|
گرچه نیست آگاه آنکس سوی اوست |
|
|
هر دو عالم هیچ میدانی که چیست |
|
هر دو عکس طاق دو ابروی اوست |
|
|
چون کمان ابروی او درکشیم |
|
کان کمان پیوسته بر بازوی اوست |
|
|
آن همه غوغای روز رستخیز |
|
از مصاف غمزهی جادوی اوست |
|
|
رستخیز آری کلمح باالبصر |
|
از خدنگ چشم چون آهوی اوست |
|
|
هم زمین از راه او گردی است بس |
|
هر فلک سرگشتهای در کوی اوست |
|
|
زان سیه گردد قیامت آفتاب |
|
تا شود روشن که او هندوی اوست |
|
|
آسمان را از درش بویی رسید |
|
تا قیامت سرنگون بر بوی اوست |
|
|
خلق هر دو کون را درد گناه |
|
بر امید ذرهای داروی اوست |
|
|
تا که بویی یافت عطار از درش |
|
دل نمیداند که در پهلوی اوست |
|