| | | | | | |
| |
نگاری مست لایعقل چو ماهی |
|
درآمد از در مسجد پگاهی |
|
| |
سیه زلف و سیه چشم و سیه دل |
|
سیه گر بود و پوشیده سیاهی |
|
| |
ز هر مویی که اندر زلف او بود |
|
فرو می‌ریخت کفری و گناهی |
|
| |
درآمد پیش پیر ما به زانو |
|
بدو گفت ای اسیر آب و جاهی |
|
| |
فسردی همچو یخ از زهد کردن |
|
بسوز آخر چو آتش گاهگاهی |
|
| |
چو پیر ما بدید او را برآورد |
|
ز جان آتشین چون آتش آهی |
|
| |
ز راه افتاد و روی آورد در کفر |
|
نه رویی ماند در دین و نه راهی |
|
| |
به تاریکی زلف او فرو ریخت |
|
به دست آورد از آب خضر چاهی |
|
| |
دگر هرگز نشان او ندیدم |
|
که شد در بی نشانی پادشاهی |
|
| |
اگر عطار با او هم برفتی |
|
نیرزیدش عالم برگ کاهی |
|
