| | | | | | |
|
هرچه در هر دو جهان جانان نمود |
|
تو یقین میدان که آن از جان نمود |
|
|
هست جانت را دری اما دو روی |
|
دوست از دو روی او دو جهان نمود |
|
|
کرد از یک روی دنیا آشکار |
|
وز دگر روی آخرت پنهان نمود |
|
|
آخرت آن روی و دنیا این دگر |
|
ای عجب یک چیز این و آن نمود |
|
|
هر دو عالم نیست بیرون زین دو روی |
|
هرچه آن دشوار یا آسان نمود |
|
|
در میان این دو دربند عظیم |
|
چون نگه کردم یکی ایوان نمود |
|
|
یک درش دنیا و دیگر آخرت |
|
بلکه دو کونش چو دو دوران نمود |
|
|
باز پرسیدم ز دل کان قصر چیست |
|
گفت خلوتخانهی جانان نمود |
|
|
گفتم آخر قصر سلطان جان ماست |
|
جان نمود این قصر یا سلطان نمود |
|
|
گفت دایم بر تو سلطان است جان |
|
بارگاه خویش در جان زان نمود |
|
|
پرتو او بینهایت اوفتاد |
|
لاجرم بیحد و بی پایان نمود |
|
|
تا ابد گر پیش گیری راه جان |
|
ذرهای نتوانی از پیشان نمود |
|
|
پرتوی کان دور بود آن کفر بود |
|
وانکه آن نزدیک بود ایمان نمود |
|
|
چند گویم این جهان و آن جهان |
|
از دو روی جان همی نتوان نمود |
|
|
گرد جان در گرد چون مردان بسی |
|
تا توانی عشق را برهان نمود |
|
|
در جهان جان بسی سرگشتهاند |
|
کمترین یک چرخ سرگردان نمود |
|
|
میرو و یک دم میاسا از روش |
|
کین سفر در روح جاویدان نمود |
|
|
گر تورا افتاد یک ساعت درنگ |
|
صد درنگ از عالم هجران نمود |
|
|
همچو گویی گشت سرگردان مدام |
|
هر که خود را مرد این میدان نمود |
|
|
خود در این میدان فروشد هر که رفت |
|
وانکه یکدم ماند هم حیران نمود |
|
|
تا ابد در درد این، عطار را |
|
ذره ذره کلبهی احزان نمود |
|