| | | | | | |
|
هر آن نقشی که بر صحرا نهادیم |
|
تو زیبا بین که ما زیبا نهادیم |
|
|
سر مویی ز زلف خود نمودیم |
|
جهان را در بسی غوغا نهادیم |
|
|
چو آدم را فرستادیم بیرون |
|
جمال خویش بر صحرا نهادیم |
|
|
جمال ما ببین کین راز پنهان |
|
اگر چشمت بود پیدا نهادیم |
|
|
وگر چشمت نباشد همچنان دان |
|
که گوهر پیش نابینا نهادیم |
|
|
کسی ننهاد و نتواند نهادن |
|
طلسماتی که هر دم ما نهادیم |
|
|
مباش احوال مسمی جز یکی نیست |
|
اگرچه این همه اسما نهادیم |
|
|
یقین میدان که چندینی عجایب |
|
برای یک دل دانا نهادیم |
|
|
ز چندینی عجایب حصهی تو |
|
اگر دانا نهای سودا نهادیم |
|
|
مشو مغرور چندین نقش زیراک |
|
بنای جمله بر دریا نهادیم |
|
|
اگر موجی از آن دریا برآید |
|
شود ناچیز هرچه اینجا نهادیم |
|
|
اگر اینجا ز دریا برکناری |
|
جهانی پر غمت آنجا نهادیم |
|
|
وگر همرنگ دریا گردی امروز |
|
تو را سلطانی فردا نهادیم |
|
|
دل عطار را در عشق این راه |
|
چه گویی بی سر و بی پا نهادیم |
|