| | | | | | |
|
هر دل که ز عشق بی نشان رفت |
|
در پردهی نیستی نهان رفت |
|
|
از هستی خویش پاک بگریز |
|
کین راه به نیستی توان رفت |
|
|
تا تو نکنی ز خود کرانه |
|
کی بتوانی ازین میان رفت |
|
|
صد گنج میان جان کسی یافت |
|
کین بادیه از میان جان رفت |
|
|
راهی که به عمرها توان رفت |
|
مرد ره او به یک زمان رفت |
|
|
هان ای دل خفته عمر بگذشت |
|
تا کی خسبی که کاروان رفت |
|
|
ای جان و جهان چه مینشینی |
|
برخیز که جان شد و جهان رفت |
|
|
از جملهی نیستان این راه |
|
آن برد سبق که بی نشان رفت |
|
|
چون نیستی از زمین توان برد |
|
کی هست توان بر آسمان رفت |
|
|
محتاج به دانهی زمین بود |
|
مرغی که ز شاخ لامکان رفت |
|
|
عطار چو ذوق نیستی یافت |
|
از هستی خویش بر کران رفت |
|