| | | | | | |
|
هر مرد که نیست امتحانش |
|
خوابی و خوری است در جهانش |
|
|
میخفتد و میخورد شب و روز |
|
تا مغز بود در استخوانش |
|
|
فربه کند از غرور پهلو |
|
تا نام نهند پهلوانش |
|
|
مرد آن باشد که همچو شمعی |
|
آتش بارد ز ریسمانش |
|
|
از بسکه در امتحان کشندش |
|
پیدا گردد همه نهانش |
|
|
چون پاک شود ز هرچه دارد |
|
آنگاه نهند در میانش |
|
|
صد مغز یقین دهندش آنگاه |
|
در پوست کشند از گمانش |
|
|
تا هیچ فریفته نگردد |
|
ایمن نبود ز مکر جانش |
|
|
چون پاک شد از دو کون کلی |
|
آیند دو کون میهمانش |
|
|
نقدیش بود که مثل نبود |
|
در هفت زمین و آسمانش |
|
|
دانی تو که آن چه نقش یابد |
|
تا خرج کنند جاودانش |
|
|
تو جوهر مرد کی شناسی |
|
نا کرده هزار امتحانش |
|
|
در هر صفتش بجوی صد بار |
|
در علم مبین و در عیانش |
|
|
گر قلب بود بدر برون کن |
|
ور نی بنشین بر آستانش |
|
|
مردی که تو را به خویش خواند |
|
در حال ز پیش خود برانش |
|
|
وان مرد که از تو میگریزد |
|
گنجی است درون خاکدانش |
|
|
وان کو نگریزد از تو با تو |
|
چون باد ز پس شوی دوانش |
|
|
این هم رنگ است و میتوان کرد |
|
رسوای زمانه هر زمانش |
|
|
شرحت دادم که بی نشان کیست |
|
بپذیر چو جان بدین نشانش |
|
|
خاک ره او به چشم درکش |
|
کز سود تو ببود زیانش |
|
|
زیبا محکی نهاد عطار |
|
زین شرح که رفت بر زبانش |
|