| | | | | | |
|
هر که درین دایره دوران کند |
|
نقطهی دل آینهی جان کند |
|
|
چون رخ جان ز آینه دل بدید |
|
جان خود آئینهی جانان کند |
|
|
گر کند اندر رخ جانان نظر |
|
شرط وی آن است که پنهان کند |
|
|
ور نظرش از نظر آگه بود |
|
دور فتد از ره و تاوان کند |
|
|
گر همه یک مور ادب گوش داشت |
|
رونق خود همچو سلیمان کند |
|
|
مرد ره آن است که در راه عشق |
|
هرچه کند جمله به فرمان کند |
|
|
کی بود آن مرد گدا مرد آنک |
|
عزم به خلوتگه سلطان کند |
|
|
کار تو آن است که پروانهوار |
|
جان تو بر شمع سرافشان کند |
|
|
راست چو پروانه به سودای شمع |
|
تیز برون تازد و جولان کند |
|
|
طاقت شمعش نبود خویش را |
|
روی به شمع آرد و قربان کند |
|
|
عشق رخش بس که درین دایره |
|
همچو من و همچو تو حیران کند |
|
|
زلف پریشانش به یک تار موی |
|
جملهی اسلام پریشان کند |
|
|
لیک ز عکس رخ او ذرهای |
|
بتکدهها جمله پر ایمان کند |
|
|
در غم عشقش دل عطار را |
|
درد ز حد رفت چه درمان کند |
|