عطار (غزلیات)/هر که را عشق تو سرگردان کرد
| هر که را عشق تو سرگردان کرد | هرگزش چاره‌ی آن نتوان کرد | |||||
| چاره‌ی عشق تو بیچارگی است | هر که بیچاره نشد تاوان کرد | |||||
| سر به فرمان بنهد خورشیدش | هر که یک ذره تو را فرمان کرد | |||||
| چون به زیبایی آن داری تو | این چنین عاشق زارم آن کرد | |||||
| چشم خون‌ریز تو از غمزه‌ی تیز | چشم این سوخته خون‌افشان کرد | |||||
| چه کنی قصد به خونم که دلم | خویش را پیش رخت قربان کرد | |||||
| جان عطار تو خود می‌دانی | که هوایت ز میان جان کرد | |||||