| | | | | | |
|
پیر ما میرفت هنگام سحر |
|
اوفتادش بر خراباتی گذر |
|
|
نالهی رندی به گوش او رسید |
|
کای همه سرگشتگان را راهبر |
|
|
نوحه از اندوه تو تا کی کنم |
|
تا کیم داری چنین بی خواب و خور |
|
|
در ره سودای تو درباختم |
|
کفر و دین و گرم و سرد و خشک و تر |
|
|
من همی دانم که چون من مفسدم |
|
ننگ میآید تو را زین بی هنر |
|
|
گرچه من رندم ولیکن نیستم |
|
دزد و شب رو رهزن و درویزه گر |
|
|
نیستم مرد ریا و زرق و فن |
|
فارغم از ننگ و نام و خیر و شر |
|
|
چون ندارم هیچ گوهر در درون |
|
مینمایم خویشتن را بد گهر |
|
|
این سخن ها همچو تیر راسترو |
|
بر دل آن پیر آمد کارگر |
|
|
دردیی بستد از آن رند خراب |
|
درکشید و آمد از خرقه بدر |
|
|
دردی عشقش به یکدم مست کرد |
|
در خروش آمد کهای دل الحذر |
|
|
ساغر دل اندر آن دم دم بدم |
|
پر همی کرد از خم خون جگر |
|
|
اندر آن اندیشه چون سرگشتگان |
|
هر زمان از پای میآمد به سر |
|
|
نعره میزد کاخر این دل را چه بود |
|
کین چنین یکبارگی شد بی خبر |
|
|
گرچه پیر راه بودم شصت سال |
|
میندانستم درین راه این قدر |
|
|
هر که را از عشق دل از جای شد |
|
تا ابد او پند نپذیرد دگر |
|
|
هر که را در سینه نقد درد اوست |
|
گو به یک جوهر دو عالم را مخر |
|
|
بگسلان پیوند صورت را تمام |
|
پس به آزادی درین معنی نگر |
|
|
زانچه مر عطار را داده است دوست |
|
در دو عالم گشت او زان نامور |
|