| | | | | | |
|
چارهی کار من آن زمان که توانی |
|
گر بکنی راضیم چنان که توانی |
|
|
داد طلب کردم از تو داد ندادی |
|
گر ندهی داد میستان که توانی |
|
|
گفته بدی من ندانم و نتوانم |
|
داد تو دادن یقین بدان که توانی |
|
|
گر به سر زلف دل ز من بربودی |
|
باز ده از لب هزار جان که توانی |
|
|
دل چه بود خود که جان اگر طلبی تو |
|
حکم کنی بر همه جهان که توانی |
|
|
ماه رخا پرده ز آفتاب برانداز |
|
وین همه فتنه فرو نشان که توانی |
|
|
جملهی آزادگان روی زمین را |
|
بنده کن از چشم دلستان که توانی |
|
|
جملهی دل مردگان منزل غم را |
|
زنده کن از لعل درفشان که توانی |
|
|
یک شکر از لعل تو اگر بربایم |
|
عذر بخواهی به هر زبان که توانی |
|
|
گر ز تو عطار خواست بوس و کناری |
|
هیچ منه داو در میان که توانی |
|