| | | | | | |
| |
چه عجب کسی تو جانا که ندانمت چه چیزی |
|
تو مگر که جان جانی که چو جان جان عزیزی |
|
| |
ز کجات جویم ای جان که کست نیافت هرگز |
|
ز که خواهمت که با کس ننشینی و نخیزی |
|
| |
تن و جان برفته از هش ز تو تا تو خود چه گنجی |
|
دل و دین بمانده واله ز تو تا تو خود چه چیزی |
|
| |
بنگر که چند عاشق ز تو خفته‌اند در خون |
|
ز کمال غیرت خود تو هنوز می ستیزی |
|
| |
چه کشی مرا که من خود ز غم تو کشته گردم |
|
چو منی بدان نیرزد که تو خون من بریزی |
|
| |
چو ز زلف خود شکنجی به میان ما فکندی |
|
به میان در آی آخر ز میان چه می‌گریزی |
|
| |
چو نیافت جان عطار اثری ز ذوق عشقت |
|
بفروخت ز اشتیاقت ز دل آتش غریزی |
|
