| | | | | | |
| |
چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم |
|
هندوی خویش کند هر دم به دلبریم |
|
| |
چون زلف کافر او آهنگ دین کندم |
|
در حال بند کند در دام کافریم |
|
| |
مویی اگر همه خلق در من نگه نکنند |
|
مویی تمام بود زان زلف عنبریم |
|
| |
ای ساقی از می عشق دلقم بشو و بیا |
|
چون دلق زرق من است چند از سیه گریم |
|
| |
تا کی ز رد و قبول دردی بیار که من |
|
مست ملامتیم رند قلندریم |
|
| |
تا کی ز روی و ریا بت ساختن ز هوا |
|
زین پس به بتکده‌ها مرد مقامریم |
|
| |
گر دی به صومعه در، مرد خلیل بدم |
|
امروز پیش مغان چون گبر آزریم |
|
| |
گرچه به صورت تن، از ممنان رهم |
|
لیکن ز روی یقین گبرم چو بنگریم |
|
| |
عطار تا که نهاد در راه فقر قدم |
|
کرد آن حقیقت فقر از جان و دل بریم |
|
