| | | | | | |
|
چون من ز همه عالم ترسا بچهای دارم |
|
دانم که ز ترسایی هرگز نبود عارم |
|
|
تا زلف چو زنارش دیدم به کنار مه |
|
پیوسته میان خود بربسته به زنارم |
|
|
تا از شکن زلفش شد کشف مرا صد سر |
|
برخاست ز پیش دل اقرارم و انکارم |
|
|
هر لحظه به رغم من در زلف دهد تابی |
|
با تاب چنان زلفی من تاب نمیآرم |
|
|
چون از سر هر مویش صد فتنه فرو بارد |
|
از هر مژه طوفانی چون ابر فروبارم |
|
|
آن رفت که میآمد از دست مرا کاری |
|
اکنون چو سر زلفش، از دست بشد کارم |
|
|
هر شب ز فراق او چون شمع همی سوزم |
|
واو بر صفت شمعی هر روز کشد زارم |
|
|
گفتم به جز از عشوه چیزی نفروشی تو |
|
بفروخت جهان بر من زیرا که خریدارم |
|
|
نه در صف درویشی شایستهی آن ماهم |
|
نه در ره ترسایی اهلیت او دارم |
|
|
نه مرد مناجاتم نه رند خراباتم |
|
نه محرم محرابم نه در خور خمارم |
|
|
نه ممن توحیدم نه مشرک تقلیدم |
|
نه منکر تحقیقم نه واقف اسرارم |
|
|
از بس که چو کرم قز بر خویش تنم پرده |
|
پیوسته چو کردم قز در پردهی پندارم |
|
|
از زحمت عطارم بندی است قوی در ره |
|
کو کس که کند فارغ از زحمت عطارم |
|