| | | | | | |
|
چون ندارم سر یک موی خبر زانچه منم |
|
بی خبر عمر به سر میبرم و دم نزنم |
|
|
نا پدیدار شود در بر من هر دو جهان |
|
گر پدیدار شود یک سر مو زانچه منم |
|
|
مشکل این است که از خویشتنم نیست خبر |
|
مگر این مشکل از آن است که بی خویشتنم |
|
|
قرب سی سال ز خود خاک همی دادم باد |
|
تا به جان راه برم راه ببردم به تنم |
|
|
ای گل باغ دلم، پرده برانداز از روی |
|
ورنه چون گل ز تو صد پاره کنم پیرهنم |
|
|
چون تویی جمله چرا از تو خبر نیست مرا |
|
که به جان آمد ازین غصه تن ممتحنم |
|
|
من تو را دارم و بس، در دو جهان وین عجب است |
|
که ز تو در دو جهان بوی ندارم چکنم |
|
|
تو فکندی ز وطن دور مرا دستم گیر |
|
که چنین بی دل و بی صبر ز حب الوطنم |
|
|
تا که هستم سخنم از تو و از شیوهی توست |
|
چه غمم بودی اگر بشنویی یک سخنم |
|
|
گر چو شمعم بکشی زار همه روز رواست |
|
ور بسوزیم به شب عاشق آن سوختنم |
|
|
ور شدم خسته و کشته کفنی نیست مرا |
|
بی گل روی تو چون لاله بس از خون کفنم |
|
|
ور شوم سوخته و آب ندارم بر لب |
|
صف کشم از مژه و آنگه صف دریا شکنم |
|
|
چون فرید از غم تو سوخته شد نیست عجب |
|
که چو شمع آتش سوزنده دمد از دهنم |
|