| | | | | | |
|
چون نیاید سر عشقت در بیان |
|
همچو طفلان مهر دارم بر زبان |
|
|
چون عبارت محرم عشق تو نیست |
|
چون دهد نامحرم از پیشان نشان |
|
|
آنک ازو سگ میکند پهلو تهی |
|
دوستکانی چون خورد با پهلوان |
|
|
چون زبان در عشق تو بر هیچ نیست |
|
لب فرو بستم قلم کردم زبان |
|
|
همچو مرغ نیم بسمل در رهت |
|
در میان خاک و خون گشتم نهان |
|
|
دور از تو جان ز من گیرد کنار |
|
گر مرا بیرون نیاری زین میان |
|
|
دوش عشق تو درآمد نیم شب |
|
از رهی دزدیده یعنی راه جان |
|
|
گفت صد دریا ز خون دل بیار |
|
تا در آشامم که مستم این زمان |
|
|
مرغ دل آوارهی دیرینه بود |
|
باز یافت از عشق حالی آشیان |
|
|
در پرید و عشق را در بر گرفت |
|
عقل و جان را کارد آمد به استخوان |
|
|
عقل فانی گشت و جان معدوم شد |
|
عشق و دل ماندند با هم جاودان |
|
|
عشق با دل گشت و دل با عشق شد |
|
زین عجبتر قصه نبود در جهان |
|
|
دیدن و دانستن اینجا باطل است |
|
بودن آن کار نه علم و بیان |
|
|
چون بباشی فانی مطلق ز خویش |
|
هست مطلق گردی اندر لامکان |
|
|
جان و جانان هر دو نتوان یافتن |
|
گر همی جانانت باید جانفشان |
|
|
تا کی ای عطار گویی راز عشق |
|
راز میگویی طلب کن رازدان |
|