| | | | | | |
|
چون کشته شدم هزار باره |
|
بر من به چه میکشی کناره |
|
|
از کشتن کشتهای چه خیزد |
|
کشته که کشد هزار باره |
|
|
حاجت نبود به تیغ کشتن |
|
در پیش رخ تو ماهپاره |
|
|
خود خلق دو کون کشته گردند |
|
هر گه که شوی تو آشکاره |
|
|
زیرا که ز تیغ غمزهی تو |
|
خونی گردد چو لعل خاره |
|
|
گر بر گیری نقاب از روی |
|
مه شق شود آفتاب پاره |
|
|
ذرات دو کون دیده گردند |
|
وایند چو ذره در نظاره |
|
|
از پرتو رویت آخرالامر |
|
هر ذره شود چو صد ستاره |
|
|
از پرده چو آفتاب رویت |
|
بر مرکب حسن شد سواره |
|
|
خورشید که شاه پیشگاه است |
|
شد پیش رخ تو پیشکاره |
|
|
چون شیر عنایتت درآید |
|
هر ذره شوند شیرخواره |
|
|
طفلان زمانهی خرف را |
|
لطف تو بس است گاهواره |
|
|
کاجزای دو کون را تمام است |
|
لطف تو چو بحر بی کناره |
|
|
بیچارهی خود فرید را خوان |
|
زیرا که ندارد از تو چاره |
|