عطار (غزلیات)/چو جان و دل ز می عشق دوش جوش بر آورد

by عطار

	چو جان و دل ز می عشق دوش جوش بر آورد			دلم ز دست در افتاد و جان خروش بر آورد
	شراب عشق نخوردست هر که تا به قیامت			ز ذوق مستی عشقت دمی به هوش بر آورد
	بیار دردی اندوه و صاف عشق دلم را			که عقل پنبه‌ی پندار خود ز گوش بر آورد
	بیار درد که معشوق من گرفت مرا مست			میان درد و به بازار درد نوش بر آورد
	فکند خرقه و زنار داد و مست و خرابم			به گرد شهر چو رندان می فروش بر آورد
	مرا به خلق نمود و برفت دل ز پی او			چنان نمود که از راه دیده جوش بر آورد
	به یک شراب که در حلق پیر قوم فرو ریخت			هزار نعره از آن پیر فوطه‌پوش بر آورد
	ز آرزوی رخ او دلم چنانست که بیزار			هزار آه ز شوق رخ نکوش بر آورد
	سخن چگونه نیوشم برو که خاطر عطار			مرا به عشق ز عقل سخن نیوش بر آورد