| | | | | | |
| |
چو دریا شور در جانم میفکن |
|
ز سودا در بیابانم میفکن |
|
| |
چو پر پشه‌ی وصلت ندیدم |
|
به پای پیل هجرانم میفکن |
|
| |
به دست خویش در پای خودم کش |
|
به دست و پای دورانم میفکن |
|
| |
به دشواری به دست آید چو من کس |
|
چنین از دست آسانم میفکن |
|
| |
اگر از تشنگی چون شمع مردم |
|
به سیرابی طوفانم میفکن |
|
| |
به چشم او کز ابروی کمان کش |
|
به دل در تیر مژگانم میفکن |
|
| |
زره چون در نمی‌پوشیم از زلف |
|
میان تیربارانم میفکن |
|
| |
چو پیچ و تاب در زلف تو زیباست |
|
به جان تو که در جانم میفکن |
|
| |
چو پایم نیست با چوگان زلفت |
|
چو گویی پیش چوگانم میفکن |
|
| |
چو من جمعیت از زلف تو دارم |
|
چو زلف خود پریشانم میفکن |
|
| |
خط آوردی و جان می‌خواهی از من |
|
ز خط خود به دیوانم میفکن |
|
| |
چو شد خاک رهت عطار حیران |
|
به خاک راه حیرانم میفکن |
|
