| | | | | | |
|
کسی کو خویش بیند بنده نبود |
|
وگر بنده بود بیننده نبود |
|
|
به خود زنده مباش ای بنده آخر |
|
چرا شبنم به دریا زنده نبود |
|
|
تو هستی شبنمی دریاب دریا |
|
که جز دریا تو را دارنده نبود |
|
|
درین دریا چو شبنم پاک گم شو |
|
که هر کو گم نشد داننده نبود |
|
|
اگر در خود بمانی ناشده گم |
|
تو را جاوید کس جوینده نبود |
|
|
تو میترسی که در دنیا مدامت |
|
بسازی از بقا افکنده نبود |
|
|
وجود جاودان خواهی، ندانی |
|
که گل چون گل بسی پاینده نبود |
|
|
وجود گل به بالای گل آمد |
|
که سلطانی مقام بنده نبود |
|
|
تورا در نو شدن جامه که آرد |
|
اگر بر قد تو زیبنده نبود |
|
|
چه میگویم چو تو هستی نداری |
|
تورا جز نیستی یابنده نبود |
|
|
اگر خواهی که دایم هست گردی |
|
که در هستی تورا ماننده نبود |
|
|
فرو شو در ره معشوق جاوید |
|
که هرگز رفتهای آینده نبود |
|
|
در آتش کی رسد شمع فسرده |
|
اگر شب تا سحر سوزنده نبود |
|
|
فلک هرگز نگردد محرم عشق |
|
اگر سر تا قدم گردنده نبود |
|
|
هر آن کبکی که قوت باز گردد |
|
ورای او کسی پرنده نبود |
|
|
چه میگویی تو ای عطار آخر |
|
به عالم در چو تو گوینده نبود |
|