| | | | | | |
|
کسی کو هرچه دید از چشم جان دید |
|
هزاران عرش در مویی عیان دید |
|
|
عدد از عقل خاست اما دل پاک |
|
عدد گردید از گفت زبان دید |
|
|
چو این آن است و آن این است جاوید |
|
چرا پس عقل احول این و آن دید |
|
|
چو دریا عقل دایم قطره بیند |
|
به چشم او نشاید جاودان دید |
|
|
کسی کو بر احد حکم عدد کرد |
|
جمال بی نشانی را نشان دید |
|
|
به جان بین هرچه میبینی که توحید |
|
کسی کو محو شد از چشم جان دید |
|
|
چو دو عالم ز یک جوهر برآمد |
|
در اندک جوهری بسیار کان دید |
|
|
ازل را و ابد را نقطهای یافت |
|
همه کون و مکان را لامکان دید |
|
|
یقین میدان که چشم جان چنان است |
|
که در هر ذرهای هفت آسمان دید |
|
|
ولی هر ذرهای از آسمان نیز |
|
به عینه هم زمین و هم زمان دید |
|
|
چه جای آسمان است و زمین است |
|
که در هر ذرهای هر دو جهان دید |
|
|
چه میگویم که عالم صد هزاران |
|
ورای هر دو عالم میتوان دید |
|
|
همی در هرچه خواهی هرچه خواهی |
|
به چشم جان توانی بیگمان دید |
|
|
تو در قدرت نگر تا آشکارا |
|
ببینی آنچه غیر تو نهان دید |
|
|
چو هر دو کون در جنب حقیقت |
|
بسی کمتر ز تاری ریسمان دید |
|
|
اگر یک ذره رنگ کل پذیرد |
|
عجب نبود چنین باید چنان دید |
|
|
اگر یک ذره را در قرص خورشید |
|
کسی گم کرد چه سود و زیان دید |
|
|
کسی کز ذره ذره بند دارد |
|
نیارد ذرهای زان آستان دید |
|
|
اگر یک ذره سایه پیش خورشید |
|
پدید آمد ندانم تا امان دید |
|
|
دو عالم چیست از یک ذره سایهست |
|
که آنجا ذرهای را خط روان دید |
|
|
طلسم نور و ظلمت بیقیاس است |
|
ولیکن گنج باید در میان دید |
|
|
کسی کان گنج میبیند طلسمش |
|
فنا شد تا دو عالم دلستان دید |
|
|
گزیرت نیست از چشمی که جاوید |
|
ندید او غیر هرگز غیبدان دید |
|
|
ز خود گم گرد ای عطار اینجا |
|
که تا خود را توانی کامران دید |
|