| | | | | | |
|
گرد ره تو کعبه و خمار نماند |
|
یک دل ز می عشق تو هشیار نماند |
|
|
ور یک سر موی از رخ تو روی نماید |
|
بر روی زمین خرقه و زنار نماند |
|
|
وآن را که دمی روی نمایی ز دو عالم |
|
آن سوخته را جز غم تو کار نماند |
|
|
گر برفکنی پرده از آن چهرهی زیبا |
|
از چهرهی خورشید و مه آثار نماند |
|
|
جان چو بگشاید به رخت دیده که جان را |
|
با نور رخت دیده و دیدار نماند |
|
|
گر وحدت خود را با قلاوز فرستی |
|
از وحدت تو هستی دیار نماند |
|
|
جانا ز می عشق تو یک قطره به دل ده |
|
تا در دو جهان یک دل بیدار نماند |
|
|
در خواب کن این سوختگان را ز می عشق |
|
تا جز تو کسی محرم اسرار نماند |
|
|
از بس که ز دریای دلم موج گهر خاست |
|
ترسم که درین واقعه عطار نماند |
|