| | | | | | |
|
گر تو خلوتخانهی توحید را محرم شوی |
|
تاج عالم گردی و فخر بنی آدم شوی |
|
|
سایهای شو تا اگر خورشید گردد آشکار |
|
تو چو سایه محو خورشید آیی و محرم شوی |
|
|
جانت در توحید دایم معتکف بنشسته است |
|
تو چرا در تفرقه هر دم به صد عالم شوی |
|
|
بودهای همرنگ او از پیش و خواهی بد ز پس |
|
این زمان همرنگ او شو نیز تا همدم شوی |
|
|
چون نداری ز اول و آخر خبر جز بیخودی |
|
گر بکوشی در میانه بیخود اکنون هم شوی |
|
|
رنگ دریا گیر چون شبنم ز خود بیخود شده |
|
تا شوی همرنگ دریا گرچه یک شبنم شوی |
|
|
چیست شبنم یک نم از دریاست ناآمیخته |
|
گر بیامیزی تو هم در بحر کل بی غم شوی |
|
|
ور در آمیزی ز غفلت با هزاران تفرقه |
|
چون نتابد بحر صحبت بو که تو محرم شوی |
|
|
دل پراکنده روی از جام جم در آینه |
|
جز پراکنده نبینی از پی ماتم شوی |
|
|
هیچ نبودی هیچ خواهی شد کنون هم هیچ باش |
|
زانکه گر تو هیچ گردی تو ز هیچی کم شوی |
|
|
گر تو ای عطار هیچ آیی همه گردی مدام |
|
ور همه خواهی چو مردان هیچ در یک دم شوی |
|