| | | | | | |
|
گر کسی یابد درین کو خانهای |
|
هر دمش واجب بود شکرانهای |
|
|
هر که او بویی ندارد زین حدیث |
|
هر بن مویش بود بتخانهای |
|
|
هر که در عقل لجوج خویش ماند |
|
زین سخن خواند مرا دیوانهای |
|
|
هر که اینجا آشنای او نشد |
|
باز ماند تا ابد بیگانهای |
|
|
گر چنین خوابت نبردی از غرور |
|
این سخن نشنودیی افسانهای |
|
|
زنصفت را نیست با این راز کار |
|
پر دلی میباید و مردانهای |
|
|
مرغ این اسرار را در حوصله |
|
از دو عالم میبباید دانهای |
|
|
گر ازین مویی چو شانه ره بری |
|
شاخ شاخ آید دلت چون شانهای |
|
|
گر برانند از دو عالم باک نیست |
|
هست زین هر دو برون ویرانهای |
|
|
زان شرابی کان شراب عاشقانست |
|
نیست در هر دو جهان پیمانهای |
|
|
گر جهان آتش بگیرد پیش و پس |
|
نیستم آخر کم از پروانهای |
|
|
خویش بر آتش زنم پروانهوار |
|
یا بسوزم یا شوم فرزانهای |
|
|
شمع جمعم من که هر دم غیب پاک |
|
میدهد عطار را پروانهای |
|