| | | | | | |
|
گفتم اندر محنت و خواری مرا |
|
چون ببینی نیز نگذاری مرا |
|
|
بعد از آن معلوم من شد کان حدیث |
|
دست ندهد جز به دشواری مرا |
|
|
از می عشقت چنان مستم که نیست |
|
تا قیامت روی هشیاری مرا |
|
|
گر به غارت میبری دل باکنیست |
|
دل تو را باد و جگرخواری مرا |
|
|
از تو نتوانم که فریاد آورم |
|
زآنکه در فریاد میناری مرا |
|
|
گر بنالم زیر بار عشق تو |
|
بار بفزایی به سر باری مرا |
|
|
گر زمن بیزار گردد هرچه هست |
|
نیست از تو روی بیزاری مرا |
|
|
از من بیچاره بیزاری مکن |
|
چون همی بینی بدین زاری مرا |
|
|
گفته بودی کاخرت یاری دهم |
|
چون بمردم کی دهی یاری مرا |
|
|
پرده بردار و دل من شاد کن |
|
در غم خود تا به کی داری مرا |
|
|
چبود از بهر سگان کوی خویش |
|
خاک کوی خویش انگاری مرا |
|
|
مدتی خون خوردم و راهم نبود |
|
نیست استعداد بیزاری مرا |
|
|
نی غلط گفتم که دل خاکی شدی |
|
گر نبودی از تو دلداری مرا |
|
|
مانع خود هم منم در راه خویش |
|
تا کی از عطار و عطاری مرا |
|